شرکت ها و کسب و کارها هنگامی می توانند از رشد منظم و پیوسته خود مطمئن شوند که به عنصری تحت عنوان نرخ رشد پایدار (Sustainable Growth) توجه نمایند، نرخ رشد پایدار در مقابل نرخ رشد واقعی شرکت قرار می گیرد، و این دو مدام با هم مقایسه می شوند تا انحرافی صورت نگیرد، اگر چنانچه نرخ رشد واقعی از نرخ رشد پایدار محاسبه شده برای شرکت بیشتر باشد، شرکت با کمبود وجوه نقد و منابع مالی مواجه می گردد و اگر چنانچه رشد واقعی کمتر از نرخ رشد پایدار باشد، شرکت و کسب و کار با بیش بود منابع نقدی مواجه است و خطر عدم استفاده صحیح از این منابع پیش می آید، لذا باید همواره این دو با هم حرکت کرده و بر هم منطبق باشند، نکته ای که وجود دارد این است که رشد پایدار در حقیقت ظرفیت رشد یک بنگاه تجاری را محاسبه و ارزیابی می نماید، بنابراین شرکت ها یا باید رشد واقعی خود را بر اساس این نرخ رشد پایدار تطبیق دهند و یا اینکه اگر خواهان رشد واقعی مدنظر خود هستند، می بایست ظرفیت رشد پایدار خود را به آن حد برسانند؛ بر اساس نظر رابرت هیگینز، چهار عنصر در محاسبه نرخ رشد پایدار حضور دارند، که شامل: حاشیه سود خالص، سرعت و گردش کسب و کار، میزان استفاده از بدهی و اهرم مالی در شرکت و همچنین میزان سودهای تقسیم نشده در مجامع شرکت می باشد، هرچه این عناصر بزرگتر باشند، نرخ رشد پایدار یا ظرفیت رشد شرکت نیز بالاتر خواهد بود و بالعکس. یک نمونه از توجه به نرخ رشد پایدار در دهه نود میلادی در شرکت کامپیوتر دل (Dell) رخ داد که به دلیل عدم توجه به نرخ رشد پایدار و رشدهای زیادی که داشت با کمبود شدید منابع مالی مواجه شده بود و شرکت با سرعت به سمت ریسک های بزرگ مالی و ورشکستگی حرکت می کرد که بعد از استفاده از مشاوره و توجه به عنصر نرخ رشد پایدار توانست بر این مشکل فائق آید.
